بازگشت و ادغام مجدد

بطور تخمینی از هر چهار افغان یک نفر آن در طول زنده گی شان از محلات اصلی شان بیجا گردیده اند و از سال ۲۰۰۲ بدینسو بیش از شش ملیون افغان از کشور های همسایه دوباره به کشور عودت نموده اند. در سالهای ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷، بیشتر از یک ملیون افغان از ایران، پاکستان و سایر کشور ها به کشور بازکشت نمودند که تعداد زیادی از آنها در ولایات های کابل و ننگرهار جابجا گردیدند. تلاشهای جمعی ملل متحد در این سکتور از آرمان حکومت نسبت به “تأمین آیندۀ بهتر برای مهاجرین، بازکشت پناهنده گان و مردمان بیجاشدۀ داخلی” حمایت می کند و تأکید براینکه عودت کننده گان و بیجاشده گان داخلی یک منبع با ارزش سرمایۀ بشری بوده و میتوانند در رشد و انکشاف اقتصادی کمک کنند میباشد.

برنامه های ادارات ملل متحد، به ویژه در ساحاتی که مهاجرین عودت کننده و بیجاشده گان داخلی تعداد شان زیاد است، در بدست آوردن نتایج ذیل که عودت کنندده گان، بیجاشده گان داخلی و جوامع میزبان را متأثر میسازد کمک میکند

۱.  افزایش دسترسی به خدمات اساسی جهت تقویت پایداری اجتماعات میزبان و تامین همزیستی اجتماعی؛

۲.  بهبود بخشیدن دسترسی به زمین و اسکان مناسب؛

۳.  بهبود بخشیدن دسترسی به معیشت و اشتغال از طریق برنامه های مبتنی بر مارکیت یا بازار؛

۴.  تسهیل نمودن بازگشت دواطلبانه، تدریجی، مصئون و مسئوولانۀ پناهنده گان و تحرک از طریق تطبیق پالیسی های بهتر پلان شده و مدیریت شده؛ و

۵.  حصول اطمینان از دسترسی مردمان عودت کننده و بیجاشده و همچنان جوامع میزبان به خدمات زیربنایی در ساحاتی که در آن رقم بازگشت کنندگان و بیجاشدگان بالا است، بشمول (یا به ویژه) در شهرک های عودت کننده گان.